Uroda

adamu

Stwierdziłem, że u podstaw wszelkich poszukiwań znajduje się poczucie jakiegoś braku czy niedosytu. Czego może dotyczyć poczucie niedosytu uruchamiające próby poszukiwania samego siebie? Czego wtedy szukamy? Czy to, czego szukamy, zostało przez nas zagubione? Co się dzieje, gdy tego nie znajdujemy?
Dla każdego człowieka w pewnych chwilach życia określenie samego siebie, zdanie sobie sprawy z kształtu własnej osoby staje się sprawą bardzo ważną. Czasem dotyczy to spraw namacalnych, takich jak np. wygląd zewnętrzny, którego odbicie w lustrze towarzyszy nam w życiu codziennym. Doznajemy uczuć przyjemnych lub przykrych, związanych ze stopniem zadowolenia z własnego wyglądu. Patrząc w lustro, na ogół nie przeżywamy wątpliwości, czy naprawdę wyglądamy tak, jak pokazuje lustro. Niekiedy jednak przeżywamy coś w rodzaju zdziwienia: ?A więc to tak wyglądam..." lub "Nie, to chyba niemożliwe, żebym to był ja...". Doznawane przy takich okazjach uczucia wskazują, że chodzi tu o jakąś ważną dla człowieka sprawę, o jego poczucie tożsamości, identyczności z samym sobą.
Przyjęcie i zaakceptowanie zmian w kształcie i właściwościach własnego ciała - związanych z upływem lat, chorobami, wypadkami itp. - bez naruszania poczucia własnej tożsamości może stanowić czasem poważny problem psychologiczny. Zdarza się na przykład, że niezdolność do zaakceptowania pewnych zmian w urodzie czy sprawności, nieuchronnych z biegiem lat, staje się źródłem wewnętrznych konfliktów i cierpień.
Określanie kształtu własnej osoby obejmuje jednak krąg spraw znacznie wykraczających poza wygląd ciała. Uwzględniamy również treść własnych myśli, uczuć, pragnień, działań, oczekiwań itd.
JM